Zabawy w słówka z 3-latkiem

Między 2 a 3 rokiem życia zmienia się świadomość własnego ja i gwałtownie wzrasta zasób słownictwa. Każdego dnia maluch zaskakuje nas nowym wyrazem lub jego nietypowym zastosowaniem.

Zaczyna używać przymiotniki i prawie każda mama dowiaduje się niespodzianie, że jest „fantastyczna”. Maluch powoli rozróżnia rodzaj męski i żeński, czasami zabawnie zniekształcając końcówki. Chciałabym zaproponować dwie, bardzo proste, zabawy słowne idealne dla tej grupy wiekowej.

Do jednej potrzebny jest nam wierszyk Juliana Tuwima o „Panu Tralalińskim”. Wierszyk jest o tyle nietypowy, że składa się jest z gry słów, polegającej na łączeniu dwóch członów różnych wyrazów. Swojemu maluchowi czytałam go codziennie przed zaśnięciem i któregoś dnia podczas zabawy klockami zacytowałam fragment wiersza „Jego żona …”, maluch dokończył zgodnie z oryginałem „Tralalona”, w ten sposób zaczęliśmy łączyć różne wyrazy niekoniecznie pochodzące z wierszyka. Aby łatwiej było zrozumieć sens zabawy zacytuję fragment wiersza (mam nadzieję, że Pan Tuwim nie będzie miał nic przeciwko temu)

W Śpiewawicach, pięknym mieście,

Na ulicy Wesolińskiej
Mieszka sobie słynny śpiewak,
Pan Tralisław Tralaliński.
 Jego żona – Tralalona
Jego córka – Tralalurka
Jego synek – Tralalinek
Jego piesek – Tralalesek
(…)
Jego szofer – Tralalofer
I kucharka Tralalarka
Pokojówka Tralalówka
……

Zabawa jest przednia a wyrazy można wymyślać w nieskończoność gwarantuję, że tego typu ćwiczenie ułatwi dziecku poruszanie się w gąszczu polskich końcówek.

Do drugiej zabawy na początku potrzebne są rekwizyty: duża i mała lalka, duża i mała piłka, duży i mały płotek, duży i mały kot-maskotka. Jeśli tego nie mamy możemy wykorzystać rysunki.

Pokazujemy dziecku duży płot (na rysunku) mówiąc:

„To jest duży płot.”
Pokazujemy dziecku mały płotek mówiąc:
„A to mały płotek.”
Pokazujemy dziecku dużego kota mówiąc:
„To jest duży kot.”
Pokazujemy dziecku małego kotka:
„A to mały kotek.”
„Pokazujemy dziecku dużą lalkę mówiąc:
„To jest duża lalka”
Teraz pokazujemy małą lalkę mówiąc:
„To mała laleczka”
Pokazujemy dziecku dużą piłkę mówiąc:
„To jest duża piłka”
Pokazujemy dziecku małą piłkę mówiąc:
„To mała piłeczka”

Za drugim razem wystarczy dziecku pokazywać rekwizyty, aby samodzielnie dopowiadało jego nazwę płot – płotek. Dzięki tej zabawie maluch uczy się dobierać odpowiednie końcówki do wyrazu. Dla mojego dziecka było to zaskoczenie, że mała lalka to laleczka zawsze mówiło duża i mała lalka.

Oczywiście wierszyk ten możemy również budować w nieskończoność (dom- domeczek, pies – pieseczek, kartka – karteczka itp.)